ما را دنبال کنید

Find پیامبر رحمت (ص) وب سایت  on TwitterFind پیامبر رحمت (ص) وب سایت  on FacebookFind پیامبر رحمت (ص) وب سایت  on YouTubeپیامبر رحمت (ص) وب سایت  RSS feed

Latest image

What activities are planned in Greenville for Islam Awareness Week?

درس چهارم بر انگیخته شدن پیامبر (صلى الله عليه وسلم) و دعوت خویشاوندان

حضرت محمد (صلى الله عليه وسلم) در سن 40 سالگی که عمر کمال انسان است، به مقام والای نبوت برانگیخته شد. فرشتهی وحی در روز دوشنبه 17 رمضان برای اولین بار در غار حراء بر پیامبر نازل شد.

قبل از این تاریخ خداوند علاقه به گوشهنشینی و دوری از شهر و تفکر واندیشه در آفرینش آسمانها و زمین را در قلب پیامبر زنده کرده بود. پیامبر خدا (صلى الله عليه وسلم) روزهای متمادی در غار حراء با خود مینشست، و در خلقت و آفرینش انسان و خدای عالمیان میاندیشید، تا اینکه به فرمان حق فرشتهای که مأمور ابلاغ پیک پروردگار به بشر است از آسمان بسوی او فرستاده شد.

چون فرشته به پیامبر رسید بدو گفت: بخوان! حضرت محمد (صلى الله عليه وسلم) حیرتزده در جواب گفت: من خواندن نمیدانم!

فرشته او را در بغل گرفته بشدت فشار داد. سپس به او گفت: بخوان. حضرت محمد (صلى الله عليه وسلم) باز در جواب گفت: من خواندن نمیدانم. این حرکت سهبار تکرار شد. آنگاه فرشته 5 آیهی اول سوره مبارکهی علق را بر پیامبر اکرم (صلى الله عليه وسلم) تلاوت کرد:

[العلق: 1 – 5].

{بخوان به نام پروردگارت که [همه آفریده ها را] آفریده؛ (١) [همان که] انسان را از علق به وجود آورد. (٢) بخوان در حالی که پروردگارت کریم ترین [کریمان] است. (٣) همان که به وسیله قلم آموخت، (٤) [و] به انسان آنچه را نمی دانست تعلیم داد. (٥)}

حضرت محمد (صلى الله عليه وسلم) که از این واقعه بسیار هراسان شده بود، و حقیقت ماجرا را تا بدان وقت بخوبی هضم نکرده بود، در حالیکه بشدت بخود میلرزید خود را به همسرش خدیجه (رضی الله عنها) رسانید، و او را از آنچه گذشت آگاه ساخت. خدیجه مهربان همسرش را آرامش داده بدو گفت: هیچ نهراس. این مژدهی خیر است. بخدا سوگند خداوند هرگز تو را ضایع نمیکند؛ چرا که تو به خویشانت رسیدگی میکنی، و راستگو و امانتداری، به ضعیفان و مستمدان میرسی، بیکار و روزگاران را یاری میکنی، مهمانواز هستی، و درماندگان و مصیبتزدهها را کمک میکنی...

سپس خدیجه دست پیامبر را گرفته فورا او را نزد پسر عمویش "ورقة بن نوفل" که فردی عالم ودانا بود که در زمان جاهلیت به دین حضرت مسیح (علیه السلام) گرویده بود، و زبان عبرانی را نیز آموخته بود، مقداری از انجیل را با توفیق الهی به عربی ترجمه کرده بود، برد. در آن روزها ورقه از شدت پیری و ناتوانی چشمهایش را از دست داده بود و چیزی نمیدید. خدیجه بدو گفت: پسر عمو، از برادر زادهات بشنو که چه دیده؟! ورقه از پیامبر (صلى الله عليه وسلم) پرسید: بگو برادر زاده، چه دیدهای؟

پیامبر اکرم (صلى الله عليه وسلم) حکایت آنچه بر او گذشته بود را برای ورقه تعریف کرد.

ورقه با خوشحالی گفت: این همان فرشتهای است که خداوند بر حضرت موسی (علیه السلام) نازل کرده بود. آه، خدای من، ای کاش قدرتی میداشتم، و ای کاش آن روز که قومت شما را از دیارت میرانند زنده باشم.

پیامبر با تعجب پرسید: آیا آنها مرا از خود میرانند!

ورقه گفت: آری، هیچ کسی با آنچه تو برای قومت آوردهای نیامده، مگر اینکه آزار و اذیت شده است. ولی اگر در آن روز زنده باشم با تمام قدرت و نیرویم تو را یاری خواهم داد. چند روزی از این واقعه نگذشته بود که ورقه چشم از جهان فروبست.

پس از این حادثه؛ حکمت الهی بر این بود که تا مدتی وحی از پیامبر خدا (صلى الله عليه وسلم) قطع شود، پیامبر با کمال شوق و اشتیاق منتظر آمدن مجدد پیک آسمان بود، ولی خبری نیامد. از اینرو پیامبر بشدت غمگین شده بود.

پس از مدتی فرشته در حالیکه بین زمین وآسمان روی صندلیای نشسته بود بر پیامبر ظاهر شده او را دلداری داده، بدو مژده داد که او پیامبر واقعی خداوندست. وقتی پیامبر فرشته را با آن هیبت و عظمت دید از او ترسید. و با سرعت خودش را به خدیجه رسانید، و گفت: مرا بپوشانید، لحافی رویم بیندازید.

در اینجا بود که آیات مبارکه ابتدای سوره المدثر نازل شد:

[المدَّثِّرْ: 1 – 4].

{ای جامه خواب به خود پیچیده (و در بستر آرمیده)! (١) برخیز و انذار کن (و عالمیان را بیم ده)، (٢) و پروردگارت را بزرگ بشمار، (٣) و لباست را پاک کن، (٤)}

در این آیات خداوند متعال پیامبرش را به دعوت کردن قوم خود به اسلام و بازداشتن آنها از آنچه با دین و فطرت در تضاد است، امر کرد و بدو دستور داد تا بزرگی و عظمت خداوند را بیان دارد. و خودش را از گناهان و لغزشها پاک سازد.

بدینصورت پیامبر اکرم (صلى الله عليه وسلم) دریافت که او بدرستی پیام آور و رسول خداست، کمر طاعت بسته، آستین فعالیت و تلاش بالا زده، به بهترین صورت از مسئولیت ادای امانت الهی، و رساندن پیام ملکوتی او به بندگانش برآمد. و در این راه از هیچ جهد و تلاشی دریغ نکرد.

حضرت رسول الله (صلى الله عليه وسلم) همه را بسوی سعادت و رستگاری میخواند، ودعوتش را به بزرگان و کوچکان، آزادهها و بردهها، زن و مرد، سرخ و سیاه، تقدیم داشت. تعداد اندکی از هر قبیله و قومی که خداوند متعال قلبهایشان را بسوی نور گشوده بود، و توانستند این دین والا را درک کنند، با اختیار و اراده و باور قلبی خود به ندای ملکوتی او لبیک گفته به دین مبین اسلام گرویدند.

شیادان و سودجویان مکه احساس کردند با گرایش مردم به دعوت رسول الله (صلى الله عليه وسلم) و یکتاپرستی، بازار مذمب فروشی آنها به کساد خواهد گرائید، و زعامت و رهبری آنها به گل مینشیند، و چون نمیتوانستند با دلیل و برهان جلوی دعوت حق قد علم کنند، به قلدری و زور متوسل شده، شروع کردند به آزار و اذیت و شکنجه و عذاب مؤمنان.

خداوند متعال پیامبر را بوسیلهی عمویش ابوطالب که از سران مذهبی و قابل احترام مکه به شمار میرفت، و در بین همهی مردم از احترام و جایگاه خاصی برخوردار بود، و از ریش سفیدان مکه شمرده میشد، از چنگ مکر و حیلهی سران فتنه در پناه خود گرفت. ابوطالب رسول خدا (صلى الله عليه وسلم) را بسیار دوست داشت. و پس از پدرش عبدالمطلب مسئولیت رعایت و سرپرستی پیامبر را بدوش گرفته بود. و قریشیان که شدت علاقه و محبت ابوطالب به او را میدانستند جرأت نمیکردند در مورد پیامبر با او بحث کنند.

بخصوص که ابوطالب بر دین قریشیان بود، و آنها میترسیدند که اگر بدو فشار آورند، شاید از دین پدرانش برگردد و به رسول خدا (صلى الله عليه وسلم) و یارانش بپیوندد، که در این صورت جبههی مکه بشدت دگرگون میشد.

امام ابن جوزی میگوید: پیامبر خدا (صلى الله عليه وسلم) سه سال اول دعوتش را در پنهانی کامل شروع کرد، سپس خداوند بدو دستور داد:

[الحجْر: 94]

{پس آشكارا بيان كن آنچه را كه بدان فرمان داده مي‌شوي (كه دعوت حق است)‏}

آنگاه پیامبر دعوتش را آشکار نمود.

و وقتی آیه:

[الشعراء: 214].

{و خویشان نزدیکت را [از عاقبت اعمال زشت] هشدار ده }

بر پیامبر نازل شد. آن حضرت بر بالای کوه "صفا" رفته جار زد: آهای مردم!

مردم با شنیدن صدای رسول خدا (صلى الله عليه وسلم) هراسان بسوی او دویدند، مردم کم کم زیر کوه جمع میشدند و پیامبر صدا میزد: ای فرزندان فلانی! ای قبیلهی فلان! ای نوادگان عبدمناف! ای خانوادهی عبدالمطلب!..

با صدای پیامبر مردم خانواده خانواده، و فامیل فامیل، و دسته دسته، خودشان را کنار کوه میرسانیدند. وقتی همهی اهل مکه به آنجا رسیدند پیامبر خدا (صلى الله عليه وسلم) به آنها گفت: ای مردم مکه! آیا اگر به شما میگفتم، لشکری از دشمن از پشت این کوه به جنگ شما میآید. آیا حرفم را باور میکردید؟

همه یکصدا گفتند: آری! ما هرگز از شما دروغی نشنیدهایم.

آنگاه رسول خدا (صلى الله عليه وسلم) فرمودند: پس ای مردم! من شما را از عذاب و بازخواست بسیار سخت خداوند برحذر میدارم.

عموی پیامبر ابولهب که از سرسختترین دشمنان و مخالفان او بود، داد برآورد: خاک بر سرت! آیا برای این حرفهای پوچ، ما را از کار و روزگار انداختی؟! سپس برخواست و مردم را متفرق نمود.

اینجا بود که خداوند متعال سوره "تبت" را نازل کرد:

â تَبَّتْ يَدَا أَبِي لَهَبٍ وَتَبَّ ‏*‏ مَا أَغْنَى عَنْهُ مَالُهُ وَمَا كَسَبَ * ‏ سَيَصْلَى نَاراً ذَاتَ لَهَبٍ ‏ * ‏ وَامْرَأَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ‏* فِي جِيدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ ‏á

{بریده باد هر دو دست ابولهب (و مرگ بر او باد)! (١)دارائي و آنچه (از شغل و مقام) به دست آورده است، سودي بدو نمي‌رساند (و او را از آتش دوزخ نمي‌رهاند) (2) به آتش بزرگي در خواهد آمد و خواهد سوخت كه زبانه‌كش و شعله‌ور خواهد بود .(3) و همچنين همسرش كه (در اينجا آتش بيار معركه و سخن‌چين است در آنجا بدبخت